Jedan od „samozatajnih“ likova jugoslovenske i srpske umjetničke scene svakako je Slobodan Tišma.

Ipak, vrlo talentovan čovjek. Muzičar, književnik, dobitnik „NIN-ove nagrade“, jedan od učesnika formiranja komune „Porodica bistrih potoka“. Što je, u odnosu na njegovu zatvorenu prirodu, čudno. Možda je i u tome tražio bijeg od svijeta.

Osnivač je novosadskih nju vejv bendova „Luna“ i „La Strada“. Kolege iz bendova bile su poprilično mlađe u odnosu na njega. Nedavno je izašla monografija ovih bendova pod nazivom Ogledala Lune. Vladika Jovan Ćulibrk, kao vrsni poznavalac rok kulture, izuzetno je cijenio Tišmin umjetnički talenat.

Pored muzike, bavio se i književnošću. I ovdje je bio specifičan – vrlo sporo je pisao. Znao je da ostane i po deset godina na jednoj knjizi. Ipak, 2010. godine dobija „NIN-ovu nagradu“ za roman Bernadijeva soba, koji ima određenih autobiografskih elemenata.

Glavni lik ovoga romana, Pišta Petrović, nakon što mu majka odlazi u komunu, ostaje sam. Iako zatvoren, ne podnosi apsolutnu samoću. Poziva ljude u kuću, gdje u svojoj kući postaje inferioran. Spas pronalazi u odbačenom automobilu blizu stana.

To auto, kao da predstavlja njegov oklop od spoljašnjeg svijeta – možda i od unutrašnjih demona. Poenta romana, čini mi se, bila bi: „Pobjeći od svijeta, pobjeći od sebe.“ Slično kao u pjesmi EKV-a Sedam dana.

Tišma je učesnik regionalnog književnog okupljanja „Krokodil“, koji vode književnik Vladimir Arsenijević i Ana Pejović. Kao što sam rekao, vrlo je zatvoren ili „samozatajan“. Ne koristi mobilni telefon, internet slabo, gleda na TV-u umjetničke programe.

Nikada nije nigdje radio. Bio je pod prismotrom, u mladosti, komunističkih vlasti – vjerovatno i onih posle njih. Veliki je ljubitelj Ničeove filosofije, uz čije se stihove uspavljivao.

Tišma – samozatajni gospodin našeg vremena.