Postoji li ijedan čin koji nas više od plača povezuje sa svijetom, a istovremeno nas od njega udaljava? Heder Kristl u Knjizi plača ne nudi objašnjenje tuge, već poetsku mapu suza, fragmentarnu i duboko ličnu studiju o onome što se događa kada nas emocija preplave.

Kroz kratke zapise koji balansiraju između poezije, dnevnika i eseja, Kristl istražuje različite oblike plača: od bioloških i istorijskih objašnjenja do intimnih, gotovo neuhvatljivih razloga zbog kojih čovjek zaplače. Piše o smrti prijateljice, o majčinstvu, o depresiji, o ženskom plaču kao društveno kodiranom činu, o suzama koje su kroz istoriju smatrane slabošću, oružjem, izdajom ili proročanstvom.

U njenim rečenicama suze su ne samo fizička reakcija, nego način da se misli o jeziku, tijelu, rodu i granicama između privatnog i javnog. Kristl piše da je “plakanje oblik govora koji ne zahtijeva razumijevanje“. Upravo u toj nerazumljivosti, u toj mekoj tački između bola i olakšanja, nalazi se snaga ove knjige.

Knjiga plača nije tu da nas utješi, Heder Kristl nas njome vodi do samog izvora, tamo gdje suze nijesu znak slabosti, nego dokaz da smo još uvijek u dodiru s onim što nas čini ljudima.