Posljednjih godina, Antarktik je iskusio seriju toplotnih talasa bez presedana. Dana 6. februara 2020. zabilježene su temperature od 18,3 Celzijusa, najviše ikada viđene na kontinentu, nadmašivši prethodni rekord od 17,5 Celzijusa koji je postavljen samo nekoliko godina ranije.

U februaru 2022, još jedan jak toplotni talas na Antarktiku doveo je do rekordnog topljenja površinskog leda. U martu iste godine, istočni Antarktik je doživio najjači toplotni talas ikada, sa temperaturama koje su porasle na 30 ili 40 Celzijusa više od prosjeka u nekim oblastima.

Tokom prošle godine, vidjeli smo najniže nivoe pokrivenosti antarktičkim morskim ledom od kada su započela mjerenja.

Događaji posljednjih godina graničili su sa nevjerovatnim, a teško ih je ne povezati sa klimatskim promenama. U stvari, već su se pojavile studije koje jasno pripisuju neke od ovih toplotnih talasa globalnom zagrijavanju: jedno od naših istraživanja snažno sugeriše da bez uticaja klimatskih promjena ne bi došlo do rekordnih temperatura 2020.

Studija iz 2009. godine je kvantifikovala brzinu migracije ekosistema usljed klimatskih promjena na globalnom nivou i dokumentovala, u suštini, brzinu kojom određene vrste moraju da se kreću da bi obezbijedile svoj opstanak. Zaključeno je da se biomi kreću brzinom između 0,8 i 12,6 km po deceniji, sa prosječnom brzinom od 4,2 km po deceniji.

U novijoj studiji, objavljenoj u februaru 2024. godine, prilagodili smo ovo mjerenje brzine i primijenili ga na ivice Antarktika. Da bismo to uradili, pratili smo migraciju izoterme od nultog stepena prema jugu. Izoterma nultog stepena je zamišljena linija koja obuhvata oblasti koje su na nula stepeni ili niže. Njeno pomjeranje ka jugu znači da je područje sa temperaturama ispod nule Celzijusa na Antarktiku sve manje i manje. S obzirom na to da se voda smrzava na nula stepeni, ovo kretanje će imati ozbiljne posljedice po ekosisteme i po kriosferu (područja Zemlje gde je voda zamrznuta). Promjene u kriosferi će takođe dovesti do promjena u ekosistemima. Nova područja će postati pogodna za život zahvaljujući otapanju leda, a invazivne vrste sa toplijih, gostoljubivijih kontinenata će možda moći da se nasele i takmičiće se sa autohtonim vrstama za resurse.

Naši proračuni pokazuju da se izoterma nultog stepena kretala brzinom od 15,8 km po deceniji od 1957. godine u oblasti oko Antarktika, dok se na samom antarktičkom poluostrvu kretala brzinom od 23,9 km po deceniji. Kao rezultat toga, sada se nalazi preko 100 km južno od mjesta gdje je bila sredinom 20. vijeka.

Ova mjerenja pokazuju da je brzina klimatskih promena na obodu Antarktika četiri puta veća od prosjeka drugih ekosistema.